‘Het nieuwe jaar is al lang begonnen en we hebben nog niks gestuurd,’ riep Zwijn.
‘Prima,’ zei Zwaan. ‘Daar heb ik ook helemaal geen tijd voor. Ik probeer te vouwen.’
Zwijn ging naast haar zitten. ‘Maar dan denkt iedereen dat we ze vergeten zijn.’
‘Dat is toch ook zo,’ antwoordde Zwaan.
‘Niet helemaal,’ knorde Zwijn. ‘Of ze denken ze dat we dood zijn.’
Zwaan keek op en zei: ‘Of dat we er gewoon geen zin meer in hebben.’
‘Ik heb er wel zin in!’ zei Zwijn en begon druk in de kranten te bladeren.
‘Wat doe je?’ vroeg Zwaan.
‘Ik zoek vast het jaarthema op,’ antwoordde Zwijn. ‘Hebbes!’
‘En, wat is het?’
‘2023 is het jaar van…’ Toen zweeg Zwijn ineens.
Hij scheurde een stukje krant uit en hield het omhoog.
‘AARDIGHEDEN,‘ las Zwaan voor. ‘Wie bedenkt toch altijd die onzin?’
‘Geen idee,’ zei Zwijn. ‘Maar het is vast ergens goed voor. Vooral nu.’
Snel schoof hij de rest van de krant onderop de stapel. ‘Kom, aan de slag.
Teken jij mij, dan help ik jou straks wel even met dat vouwwerk.’
Zwaan knorde: ‘Nou, zo makkelijk is vouwen niet hoor!’

2023 Europees jaar van de vaardigheden. Veel plezier!

Groeten van Annejan

Toen we nog in de Tomatenstraat woonden, had pap dit schilderij boven zijn werkbank hangen. Het is van Picasso en het zit in Het kleine Heelal. Het is best raar dat het schilderij zo bij ons past en bij het verhaal.
Die van pap was een opgeplakte poster. Hij kwam van een rommelmarkt en was een beetje verkleurd.
De echte hangt ergens in Wenen in een museum. Annejan ging er helemaal heen om hem te bekijken. Niks beters te doen? Ga eerst ons boek maar eens afmaken!

Groeten van Raaf

Annejan mocht een paar gastlessen geven op het Bookolino festival in Graz.
En ik mocht met alle ijzerdieren mee. In een koffer, in de trein, in het donker.
In Graz sliepen we in een mooi hotel en iedereen deed aardig.
Annejan deed echt haar best om Duits te spreken maar soms begrepen ze het niet helemaal.
Gelukkig waren mijn ijzerdieren erbij, want die begrijpt iedereen.
En toen gingen we allemaal nieuwe Eisentieren met een probleem verzinnen. Oostenrijkse kinderen zijn heel goed in problemen maken: Een Pedal-Kuh mit hunger aber kein Mund, een Eisenkäfer met Höhenangst, en zelfs een Eisentier aus Holz mit einem Splitter. Das war super toll!

Groeten van Homme (en het noodgeval)

Groen was altijd mijn lievelingskleur. Maar ineens weet ik dat niet meer zo zeker. Deze kinderboekenweek moest ik namelijk met de schrijfster mee naar al die klassen. En dan gingen ze het over groen hebben: Groen in alle tinten en ook over hele nieuwe groentinten. Ze gingen kleuren mengen met potloden en woorden. Vaak was dat wel grappig (krokodillen-tranen-groen, mijn-lunchtrommel-groen) maar soms werd het een goor goedje (koeienvlaai-groen, overgeef-groen, draken-kots-groen).
Na al die verzinsels kan ik geen groen meer zien! Zo blij dat mijn verhaal in een helderblauw boek staat.

Groeten van Jade (uit het verhaal: Doe het lekker zelf)

Sinds een paar maanden lig ik ook in Duitsland. Als Hanno.
(En Pien en Tim mochten wel gewoon hun naam houden!)
In de Süddeutsche Zeitung heeft iemand nu een stukje over ons geschreven. Daarin staan aan het einde drie mooie woorden: Poetisch, authentisch en klug. Die eerste is vast voor Pien. Die tweede waarschijnlijk voor Annejan, want zij stopte van alles uit haar eigen leven in het boek. Zou ‘klug’ dan over mij gaan? Volgens Google-vertalen betekent het ‘slim’. Toll!
Hoewel, ‘slim’ klinkt ook een beetje sluw. En een beetje als een sperziebonen-dipsausje.
Misschien toch wel fijn dat ik in Duitsland een schuilnaam heb.

Groeten van Homme (en het noodgeval)

Na het stille genieten mag het nu van de daken: Gisteren ontving ik het Charlotte Köhler Stipendium 2022. Eens in de 5 jaar gaat deze aanmoedigingsprijs naar een beginnend jeugdboekenschrijver.
Enne Koens, de vorige winnares, vormde samen met Toin Duijx en Jaap Friso de jury en las het juryrapport voor.
'...de onderkoelde humor, de ontroering en het mededogen.'
'...die het experiment niet schuwt en durft te schuren.'
Je gezien voelen, geeft je vleugels. Zeker met zoveel collegaschrijvers in de zaal.
Het voelt als de ultieme uitnodiging om weer vrolijk verder te ploeteren.

Groeten van Annejan

De leukste gastlessen zijn die waarbij ik iets nieuws leer over mijn eigen boek.
Groep 8 had ter voorbereiding van mijn komst samen een paar hoofdstukken van Portiek Zeezicht gelezen. Polderbroek heet het eerste hoofdstuk. Ze konden me haarfijn vertellen wat dat was: Een onderbroek met hoge zijkanten. En ze legde me ook graag uit waarom het zo heette: om een polder droog te houden heb je hoge dijken aan de zijkanten nodig.
Soms leggen lezers verbanden in een verhaal die ik zelf nog niet opgespoord had. Dan wordt het zo'n over-en-weer-les. Dat zijn het leukste.

Groeten van Annejan

Gewone Huisspin belde Gewone Pad. Ze belden elkaar tegenwoordig elke donderdag, om over het ongewone te praten.
Nu Gewone Huisspin thuis moest blijven, en Gewone Pad niet meer zomaar op pad mocht, was het fijn om zo toch samen een ommetje te maken.
‘Ik verlang naar een nieuw jaar,’ zei Gewone Huisspin na een lange stilte.
‘Ja! Een jaar speciaal voor ons,’ riep Gewone Pad.
Gewone Huisspin glimlachte in zijn telefoon en zei: ‘Een Gewoon-jaar.’
Gewone Pad knikte terug en fluisterde: ‘2022 wordt vast heel bijzonder.’

Groeten van Annejan

Als linkshandige had ik lange tijd een moeizame relatie met vulpennen. Uiteindelijk bleek een kleine draai van mijn pols voldoende om de inkt te ontwijken en ongeschonden te laten drogen. Dat heeft mijn samenwerking met de vulpen goed gedaan. Sinds mijn ontmoeting met de Kaweco-Sport ben ik zelfs helemaal om. Afgelopen zaterdag had mijn groene Art-Sport een kleine onderhoudsbeurt nodig. Ons stadje heeft gelukkig een vulpennenwinkel met een speciale Kaweco-kast én een toegewijde verkoper. Terwijl hij mijn oude Sport onder handen nam, draaide ik eindeloos doppen van en op de nieuwe modellen. Het belangrijkste van een vulpen is namelijk de klank. Die moet een beetje lobbig zijn; verwachtingsvol en geruststellend. Als een schouderklopje; onweerstaanbaar.

Groeten van Annejan

De fundering ligt, de constructie staat, de ruwbouw is klaar, de afbouw begint vorm te krijgen. Een boek schrijven heeft wel iets van een huis bouwen. En straks, na de oplevering mogen de lezers het gaan bewonen.
Tussendoor een oefening in verbeelden gedaan: De Tomatenstraat uit 'Het kleine heelal' uitgetekend. Met Sennelier oilpastels, ook uit het boek.

Groeten van Annejan

Ik was nooit zo'n festivaldier. Tot gisteren.
De hele dag mocht ik voorlezen en ijzerdieren maken op het Mooie-kinderboeken-festival in Den Bosch.
Van oude rommel iets nieuws maken, daar word ik zo gelukkig van.
Afgedankte fietsonderdelen worden nieuwe ijzerdieren, herinneringen worden nieuwe verhalen.
Er is maar een ding nóg leuker: Kinderen ijzerdieren laten maken.
Soms duurde het even, maar álle deelnemers ontdekte er een.
Nog mooier dan de dieren zelf is dat moment van de verbeelding.

Groeten van Annejan

Het moest. En oké, het was misschien ook wel nodig. Vanochtend ruimde ik de werkbank in de schuur op. Vaas hielp mee. Opruimen is afscheid nemen van oude plannen. En nu komen er nieuwe. Dat gaat vanzelf bij mij.
Morgen komt Pien even langs. Ze beweert dat haar zadel een stukje omhoog moet. Groeien gaat vanzelf bij Pien.
'Ooit haal je haar wel in,' zegt Moes. Ik verheug me nu al op ooit.

Groeten van Homme (en het noodgeval)

Ik bleef nog even liggen en droomde dat Portiek Zeezicht gesloopt zou gaan worden.

De ramen bij Benedict en bij de dames Bakker waren al dichtgetimmerd en vol graffiti. Alleen tante Afiba vond het mooi. Maar die vindt alles met kleur mooi! Sjaak ging onze spullen naar de polder verhuizen!

Alles leek echt totdat Maria mijn deken wegtrok en riep: 'Hoogste tijd, Fen!'
Wat kan er in een paar minuten toch veel gebeuren. En toch niet gebeuren.

Groeten van Fenna (uit Portiek Zeezicht)

Inktvis en Papiervis zaten in de oude bibliotheek.
‘Liefje, waar ben je zo druk mee?’ vroeg Papiervis met volle mond.
‘Stil!’ riep Inktvis. ‘Ik ben er bijna.’
‘Waar?’
‘Bij nu!’ antwoordde Inktvis. ‘En dan kunnen we eindelijk aan de toekomst beginnen!’
‘Ik wil helemaal geen toekomst!’ zei Papiervis. ‘Ik hou van lang geleden.’
Inktvis keek op van zijn werk en schudde zijn hoofd.
‘Wat zijn we toch verschillend. Waarom eet jij gaten in het verleden?’
Papiervis haalde zijn schouders op. ‘Ik probeer de geschiedenis een beetje mooier te maken.’
‘Dat is valsspelen!’ riep Inktvis.
‘Maar ik hou van mooi,’ zei Papiervis en hij bloosde.
Inktvis legde al zijn vulpennen neer en sloeg zijn tentakels om Papiervis heen.
‘Laten we de toekomst dan een beetje mooier maken.’

Groeten van Annejan

Groeten van Homme (en het noodgeval)

Ik heb een paar tips verzameld waar ik zelf veel aan gehad heb. Misschien heb jij er ook wat aan.

• Bedenk voor je begint te schrijven hoe het (zo’n beetje) afloopt. Onderweg kan er nog van alles veranderen, maar dan heb je een duidelijke koers.
• Zorg dat de wens/het probleem van je hoofdpersoon voelbaar is voor de lezer. (Wat staat er op het spel?)
• Maak je taal specifieke: een leren tas, een lindeboom. Dan kan de lezer het beter voor zich zien. ‘Aardbeien Fruittella’ ipv een ‘Snoepje’
• Je hoeft het verhaal niet op volgorde te schrijven, werk aan het stuk waar je op dat moment zin in hebt.
• Gebruik niet alleen je ogen als waarnemers, ook je oren, neus, mond, vingers.
• Lees je verhaal hardop voor, voel waar het goed loopt en waar nog wat veranderd moet worden.
• Durf een idee(tje) ook weer uit je verhaal te gooien.
• Geniet van het onderweg zijn, dan ontdek je meer.

Wil je meer schrijfaanwijzingen en tips, bezoek dan een workshop van mij.

Groeten van Annejan