Berichtje van Raaf:
Miracle en ik gingen vandaag met Juf Norah mee naar de klimaatdemonstratie. Helemaal met de trein en dan nog een stukje lopen. Het was gezellig druk in het parkje naast de snelweg: scholieren in vrolijke kleuren, professoren in zwarte toga’s, artsen in witte jassen, leraren in blauwe t-shirts en schrijvers aan een lange tafel. Die lazen voor en hielpen met schrijven. Ik schreef iets op over bijen en hing het aan een lange waslijn. Nu zitten we weer in de trein terug. Best wel moe, maar ik heb nog nooit zóveel geleerd op een schooldag! (En juf Norah is echt cool!)

Groeten van Raaf

Nóg een berichtje van Homme:
Vandaag mocht ik weer met Moes mee naar de stad. Maar niet meer in de lantaarnpaal; daar stond een hele rij politiebusjes voor. Nog nooit zag ik er zóveel bij elkaar. (In heel Daalder hebben ze er niet eens een!) Moes zei dat het er zoveel waren omdat de politie het klimaat ook zo belangrijk vindt.
Gelukkig maar.

.

Groeten van Homme

Berichtje van Homme:
Moes ging vandaag weer eens iets goeds doen. De snelweg blokkeren met haar klimaatclubje. En ik mocht mee. Maar ik ging dus echt niet op dat hete asfalt zitten. Toch handig als je een beetje kan klimmen: Mooi uitzicht, fijne mensen, goeie teksten. Volgende keer vraag ik Pien mee. En Lieuwe en Stan. En de rest van mijn klas.
Klimaat is voor iedereen!

Groeten van Homme

Ik mocht aanschuiven bij de Rotterdamse-leerkrachten-boekenclub. Ze hadden Het kleine heelal gelezen en kleurrijk ontleed. Het werd een fijn gesprek waarin boek en werkelijkheid elkaar steeds raakten. En over de achterkant van het verhaal, waar al die darlings gekilled zijn.
Vol van mijn eigen boek fietste ik terug naar huis.

Groeten van Annejan

Annejan mocht bij de heren van De Grote Vriendelijke Podcast over Het kleine heelal vertellen. Toen zei ze dus dat verlaten campings zo geweldig zijn. Bullshit! Ze weet er niks vanaf. De heren van die podcast hadden het beter aan mij kunnen vragen: Het kleine heelal is in de herfst echt geen pretje! En Annejan kreeg ook nog een mok voor alle onzin die ze daar bij elkaar kletste. Luister hier maar: GVP aflevering 91

Groeten van Raaf

Op camping ‘Het kleine Heelal’ was de ontvangst voor Raaf wat karig, van de lezers krijgt ze een warm onthaal. Het voelt een beetje als een kind dat op kamers gaat, een eigen leven gaat leiden en eigen vrienden maakt.
Drie zonen en drie boeken zijn nu uitgevlogen. We houden contact en ze komen regelmatig langs; op bezoek. Hun zolderkamer heeft een opknapbeurt gekregen en een nieuwe huisgenoot heeft zich gemeld: Een personage om de komende jaren mee op ontdekkingsreis te gaan. Vast weer met de nodige hindernissen en valpartijen. Gelukkig komt Raaf vaak even binnenrennen voor een glaasje sinas of een paar fruittella’s. Aardbeien.

Groeten van Annejan

Terwijl ik nog door mijn verhaal doolde, tekende Evelien Jagtman alvast aan het omslag. Dat pakte ze grondig aan: in haar moestuin bouwde ze de hemelhut uit het Kosmosbos na en schiep daarmee een betoverend beeld. Een afdruk daarvan hing vervolgens maanden bemoedigend naast mijn computer. Langzaam vond ik mijn weg het bos uit, de camping over, de lange Provincialeweg langs. Alleen de geit bleef in het bos achter.

Groeten van Annejan

‘Het nieuwe jaar is al lang begonnen en we hebben nog niks gestuurd,’ riep Zwijn.
‘Prima,’ zei Zwaan. ‘Daar heb ik ook helemaal geen tijd voor. Ik probeer te vouwen.’
Zwijn ging naast haar zitten. ‘Maar dan denkt iedereen dat we ze vergeten zijn.’
‘Dat is toch ook zo,’ antwoordde Zwaan.
‘Niet helemaal,’ knorde Zwijn. ‘Of ze denken ze dat we dood zijn.’
Zwaan keek op en zei: ‘Of dat we er gewoon geen zin meer in hebben.’
‘Ik heb er wel zin in!’ zei Zwijn en begon druk in de kranten te bladeren.
‘Wat doe je?’ vroeg Zwaan.
‘Ik zoek vast het jaarthema op,’ antwoordde Zwijn. ‘Hebbes!’
‘En, wat is het?’
‘2023 is het jaar van…’ Toen zweeg Zwijn ineens.
Hij scheurde een stukje krant uit en hield het omhoog.
‘AARDIGHEDEN,‘ las Zwaan voor. ‘Wie bedenkt toch altijd die onzin?’
‘Geen idee,’ zei Zwijn. ‘Maar het is vast ergens goed voor. Vooral nu.’
Snel schoof hij de rest van de krant onderop de stapel. ‘Kom, aan de slag.
Teken jij mij, dan help ik jou straks wel even met dat vouwwerk.’
Zwaan knorde: ‘Nou, zo makkelijk is vouwen niet hoor!’

2023 Europees jaar van de vaardigheden. Veel plezier!

Groeten van Annejan

Toen we nog in de Tomatenstraat woonden, had pap dit schilderij boven zijn werkbank hangen. Het is van Picasso en het zit in Het kleine Heelal. Het is best raar dat het schilderij zo bij ons past en bij het verhaal.
Die van pap was een opgeplakte poster. Hij kwam van een rommelmarkt en was een beetje verkleurd.
De echte hangt ergens in Wenen in een museum. Annejan ging er helemaal heen om hem te bekijken. Niks beters te doen? Ga eerst ons boek maar eens afmaken!

Groeten van Raaf

Annejan mocht een paar gastlessen geven op het Bookolino festival in Graz.
En ik mocht met alle ijzerdieren mee. In een koffer, in de trein, in het donker.
In Graz sliepen we in een mooi hotel en iedereen deed aardig.
Annejan deed echt haar best om Duits te spreken maar soms begrepen ze het niet helemaal.
Gelukkig waren mijn ijzerdieren erbij, want die begrijpt iedereen.
En toen gingen we allemaal nieuwe Eisentieren met een probleem verzinnen. Oostenrijkse kinderen zijn heel goed in problemen maken: Een Pedal-Kuh mit hunger aber kein Mund, een Eisenkäfer met Höhenangst, en zelfs een Eisentier aus Holz mit einem Splitter. Das war super toll!

Groeten van Homme

Bericht van Jade (uit het verhaal: Doe het lekker zelf): Groen was altijd mijn lievelingskleur. Maar ineens weet ik dat niet meer zo zeker. Deze kinderboekenweek moest ik namelijk met de schrijfster mee naar al die klassen. En dan gingen ze het over groen hebben: Groen in alle tinten en ook over hele nieuwe groentinten. Ze gingen kleuren mengen met potloden en woorden. Vaak was dat wel grappig (krokodillen-tranen-groen, mijn-lunchtrommel-groen) maar soms werd het een goor goedje (koeienvlaai-groen, overgeef-groen, draken-kots-groen). Na al die verzinsels kan ik geen groen meer zien! Zo blij dat mijn verhaal in een helderblauw boek staat.

Groeten van Jade

Sinds een paar maanden lig ik ook in Duitsland. Als Hanno.
(En Pien en Tim mochten wel gewoon hun naam houden!)
In de Süddeutsche Zeitung heeft iemand nu een stukje over ons geschreven. Daarin staan aan het einde drie mooie woorden: Poetisch, authentisch en klug. Die eerste is vast voor Pien. Die tweede waarschijnlijk voor Annejan, want zij stopte van alles uit haar eigen leven in het boek. Zou ‘klug’ dan over mij gaan? Volgens Google-vertalen betekent het ‘slim’. Toll!
Hoewel, ‘slim’ klinkt ook een beetje sluw. En een beetje als een sperziebonen-dipsausje.
Misschien toch wel fijn dat ik in Duitsland een schuilnaam heb.

Groeten van Homme

Na het stille genieten mag het nu van de daken: Gisteren ontving ik het Charlotte Köhler Stipendium 2022. Eens in de 5 jaar gaat deze aanmoedigingsprijs naar een beginnend jeugdboekenschrijver.
Enne Koens, de vorige winnares, vormde samen met Toin Duijx en Jaap Friso de jury en las het juryrapport voor.
'...de onderkoelde humor, de ontroering en het mededogen.'
'...die het experiment niet schuwt en durft te schuren.'
Je gezien voelen, geeft je vleugels. Zeker met zoveel collegaschrijvers in de zaal.
Het voelt als de ultieme uitnodiging om weer vrolijk verder te ploeteren.

Groeten van Annejan

De leukste gastlessen zijn die waarbij ik iets nieuws leer over mijn eigen boek.
Groep 8 had ter voorbereiding van mijn komst samen een paar hoofdstukken van Portiek Zeezicht gelezen. Polderbroek heet het eerste hoofdstuk. Ze konden me haarfijn vertellen wat dat was: Een onderbroek met hoge zijkanten. En ze legde me ook graag uit waarom het zo heette: om een polder droog te houden heb je hoge dijken aan de zijkanten nodig.
Soms leggen lezers verbanden in een verhaal die ik zelf nog niet opgespoord had. Dan wordt het zo'n over-en-weer-les. Dat zijn het leukste.

Groeten van Annejan

Gewone Huisspin belde Gewone Pad. Ze belden elkaar tegenwoordig elke donderdag, om over het ongewone te praten.
Nu Gewone Huisspin thuis moest blijven, en Gewone Pad niet meer zomaar op pad mocht, was het fijn om zo toch samen een ommetje te maken.
‘Ik verlang naar een nieuw jaar,’ zei Gewone Huisspin na een lange stilte.
‘Ja! Een jaar speciaal voor ons,’ riep Gewone Pad.
Gewone Huisspin glimlachte in zijn telefoon en zei: ‘Een Gewoon-jaar.’
Gewone Pad knikte terug en fluisterde: ‘2022 wordt vast heel bijzonder.’

Groeten van Annejan

Als linkshandige had ik lange tijd een moeizame relatie met vulpennen. Uiteindelijk bleek een kleine draai van mijn pols voldoende om de inkt te ontwijken en ongeschonden te laten drogen. Dat heeft mijn samenwerking met de vulpen goed gedaan. Sinds mijn ontmoeting met de Kaweco-Sport ben ik zelfs helemaal om. Afgelopen zaterdag had mijn groene Art-Sport een kleine onderhoudsbeurt nodig. Ons stadje heeft gelukkig een vulpennenwinkel met een speciale Kaweco-kast én een toegewijde verkoper. Terwijl hij mijn oude Sport onder handen nam, draaide ik eindeloos doppen van en op de nieuwe modellen. Het belangrijkste van een vulpen is namelijk de klank. Die moet een beetje lobbig zijn; verwachtingsvol en geruststellend. Als een schouderklopje; onweerstaanbaar.

Groeten van Annejan

De fundering ligt, de constructie staat, de ruwbouw is klaar, de afbouw begint vorm te krijgen. Een boek schrijven heeft wel iets van een huis bouwen. En straks, na de oplevering mogen de lezers het gaan bewonen.
Tussendoor een oefening in verbeelden gedaan: De Tomatenstraat uit 'Het kleine heelal' uitgetekend. Met Sennelier oilpastels, ook uit het boek.

Groeten van Annejan

Ik was nooit zo'n festivaldier. Tot gisteren.
De hele dag mocht ik voorlezen en ijzerdieren maken op het Mooie-kinderboeken-festival in Den Bosch.
Van oude rommel iets nieuws maken, daar word ik zo gelukkig van.
Afgedankte fietsonderdelen worden nieuwe ijzerdieren, herinneringen worden nieuwe verhalen.
Er is maar een ding nóg leuker: Kinderen ijzerdieren laten maken.
Soms duurde het even, maar álle deelnemers ontdekte er een.
Nog mooier dan de dieren zelf is dat moment van de verbeelding.

Groeten van Annejan

Het moest. En oké, het was misschien ook wel nodig. Vanochtend ruimde ik de werkbank in de schuur op. Vaas hielp mee. Opruimen is afscheid nemen van oude plannen. En nu komen er nieuwe. Dat gaat vanzelf bij mij.
Morgen komt Pien even langs. Ze beweert dat haar zadel een stukje omhoog moet. Groeien gaat vanzelf bij Pien.
'Ooit haal je haar wel in,' zegt Moes. Ik verheug me nu al op ooit.

Groeten van Homme

Ik bleef nog even liggen en droomde dat Portiek Zeezicht gesloopt zou gaan worden.

De ramen bij Benedict en bij de dames Bakker waren al dichtgetimmerd en vol graffiti. Alleen tante Afiba vond het mooi. Maar die vindt alles met kleur mooi! Sjaak ging onze spullen naar de polder verhuizen!

Alles leek echt totdat Maria mijn deken wegtrok en riep: 'Hoogste tijd, Fen!'
Wat kan er in een paar minuten toch veel gebeuren. En toch niet gebeuren.

Groeten van Fenna