Eergisteren kreeg Annejan míjn Gouden Griffel. En nu klaagt ze dat haar hoofd nog steeds een pretpark is. En dat ze daar helemaal niet van houdt omdat ze zonder zo'n park al genoeg pret heeft. Dat haar hersenen uit zichzelf al draaien, glijden, zwieren, zoeven en vallen. En hoe vermoeiend dat wel niet is. Had mij dan naar dat kinder(!)boekenbal laten gaan!
Ben dol op pretparken. Denk ik.

Groeten van Raaf

Tip van de week: Win een Gouden Griffel!
Dan krijg je vrijkaarten voor de zandsculpturen, verschijn je op het journaal en staan de krant bol van het heelal.
Dan is er een boekenbal vol mooie woorden en vuurwerk, doe je dingen die je niet durft, mag je in je dankwoord de helft vergeten, spreek je oude en nieuwe vrienden en dans je tot middernacht met je zoons.
Dan bakt de buurman een taart voor je, komt de burgemeester een doos bonbons brengen en ga je -zielsgelukkig- gewoon weer door met schrijven.
Echt een aanrader!

Groeten van Annejan

Mijn moeder was dol op griffels. Een kinderboek met een zilversticker kon ze moeilijk weerstaan.
Tegen elkaar aangeleund op het hoogpolige bruine kleed, las ze ze allemaal aan ons voor. Vaak met een brok in haar keel. Onze brok. We leefde met de broers Leeuwenhart mee, ontdekte het geheim van Mories Besjoer, doolde door het wereldje van Beer Ligthart en overleefde een oorlogswinter.
Nu staat er een zilversticker op mijn eigen boek gedrukt. O, wat zou ik graag nog één keer door haar worden voorgelezen. Op het bruine kleed. Met die brok.

Groeten van Annejan

Op woensdag kreeg ik een zilveren griffel voor Het kleine heelal. Op donderdag moest ik al heel vroeg naar de trein. Richting Zuidlaren voor een schoolbezoek. De kersverse griffel mocht mee. Tijd voor een mooi hoesje had ik niet. Wel een zachte oude sok. Het glazen doosje paste er precies in.

De leerlingen van Het Stroomdal keken een beetje bezorgd toen ik die sok trots tevoorschijn haalde. Ik kon ze geruststellen: hij was gewassen. Toen wilden ze het griffeldoosje graag even vasthouden.

Groeten van Annejan

berichtje van Raaf:

Vandaag kreeg ik een zilveren griffel. Ook een beetje voor Miracle en Nicolaas. En de rest van het kleine heelal.
Annejan mocht hem in ontvangst nemen. Helemaal in Amsterdam.
Zo'n uitreiking is een grotemensen feestje. Beetje raar.
Maar mijn griffel ligt wel in een mooi doosje. Zoals sneeuwwitje.
Nou, doei!

Groeten van Raaf

Ook met tennis ben ik een laatbloeier; vandaag kreeg ik de poedelprijs van de Damesdag. Vijf potjes tennis; allemaal niet gewonnen. En de állerminste punten van iedereen. Toch vond ik het, bij vlagen, best goed gaan.
'Wat onvoorspelbaar,' noemt een vriendin mijn tennisstijl treffend. Jammer dat dat bij tennissen juist geen compliment is. En dat die goeie vlagen maar zo kort duren.

Groeten van Annejan

Sinds een paar maanden lig ik ook in Duitsland. Als Hanno.
(En Pien en Tim mochten wel gewoon hun naam houden!)
In de Süddeutsche Zeitung heeft iemand nu een stukje over ons geschreven. Daarin staan aan het einde drie mooie woorden: Poetisch, authentisch en klug. Die eerste is vast voor Pien. Die tweede waarschijnlijk voor Annejan, want zij stopte van alles uit haar eigen leven in het boek. Zou ‘klug’ dan over mij gaan? Volgens Google-vertalen betekent het ‘slim’. Toll!
Hoewel, ‘slim’ klinkt ook een beetje sluw. En een beetje als een sperziebonen-dipsausje.
Misschien toch wel fijn dat ik in Duitsland een schuilnaam heb.

Groeten van Homme

Na het stille genieten mag het nu van de daken: Gisteren ontving ik het Charlotte Köhler Stipendium 2022. Eens in de 5 jaar gaat deze aanmoedigingsprijs naar een beginnend jeugdboekenschrijver.
Enne Koens, de vorige winnares, vormde samen met Toin Duijx en Jaap Friso de jury en las het juryrapport voor.
'...de onderkoelde humor, de ontroering en het mededogen.'
'...die het experiment niet schuwt en durft te schuren.'
Je gezien voelen, geeft je vleugels. Zeker met zoveel collegaschrijvers in de zaal.
Het voelt als de ultieme uitnodiging om weer vrolijk verder te ploeteren.

Groeten van Annejan