Zelden zo'n heerlijk schrijfboek (uit)gelezen. In korte hoofdstukken belicht Annet Huizing een bonte stoet aan thema's. Niet alleen treffend en persoonlijk, ook licht ontregelend. En juist dat maakt het zo'n fijne wegwijzer, want om je eigen weg te vinden moet je eerst flink verdwalen.
Een boek als een doosje bonbons. Niet alleen door de zorgvuldige vormgeving, vooral door het verheugen; straks mag ik weer een hoofdstukje. En dan niet kunnen stoppen. Al die smaken...
Meteen bij mijn cursisten aanbevolen. Ik kan wel inpakken.
Twee pistooltjes & een dakmus! Uitgeverij Lemniscaat

Groeten van Annejan

Groeten van Annejan

Berichten van (voor)lezers zijn als cadeautjes; ze laten je glimmen.
Tijn schreef me dat hij, samen met zijn zoon, zeer genoten had van Het kleine heelal. Dat het verhaal bij hen allebei een diepere laag had geraakt.
Maar hij had ook een vraag: Of het wel allemaal verzonnen was.
Niet alleen de witte gevangenis aan het nabije Merwedekanaal kwam hij in het boek tegen, ook zijn criminele fitnessbaas Fred. Die Fred heeft in zijn kickboxschool een aquarium met twee schildpadden én woont zelf in een stacaravan op een camping...
Ik schreef Tijn: 'Dank voor je bericht, ik zit helemaal te glimmen. Dit verzin je niet! Toch gedaan: echt verzonnen.'

Groeten van Annejan

Een van de eerste opdrachten voor mijn schrijfcursisten was:
Ga -in gedachten- een middagje met je personage op stap om hem/haar te leren kennen. Waar gaan jullie heen? Ontdek hoe je personage praat en beweegt, waar hij/zij op let, zich over verbaasd, bang voor is, etc. Bedenk, bevraag, bekijk, noteer, schrijf uit, lees voor. Kortom: wees nieuwsgierig.
Ga er gerust nog eens samen op uit: 's Avonds, in de regen en zonder geld.
Onder een onbenullige wens kan een diep verlangen schuilgaan.
Dat is goud waard. Voor je verhaal.

Groeten van Annejan

Op mijn deeltijd-Pabo was er weinig aandacht voor kinderboeken.
Dat is nu wel anders; zie mijn kleine heelal eens glimmen tussen die twee juweeltjes.
Je zou nu maar Pabo-student zijn en moeten kiezen... Sterkte!

Groeten van Annejan

Kinderverhalen schrijven is niet voor watjes. Of misschien juist wel; het is een soort denkruimte-reis.
Maar hoe begin je daaraan en hoe kom je verder? Daar geef ik in maart een cursus over De VAK in Delft. En die VAK is ook precíes de plek waar 25 jaar geleden mijn eigen schrijfavontuur is begonnen. Met Benny Lindelauf als reisleider; wat een mazzel.
Nu ga ik zelf zo'n reisje uitzetten: inzoomen, oprekken, uitproberen, overdrijven en vooral...schatplukken. Ik verheug me nu al.

Groeten van Annejan

Groeten van Annejan

Verhalen spelen niet alleen op een plek, ook in een seizoen.
Ik blijk een voorkeur te hebben voor de herfst. Misschien omdat ik dan jarig ben. Of omdat de natuur dan zo zichtbaar transformeert; voor een hoofdpersoon gaat er ook (heel) wat veranderen.
Je hoeft geen uitgebreide beschrijving te geven; met een paar specifieke details belandt de lezer al in het laagseizoen: Net over de zandbak, schommels verwijderd en natte bladeren op de picknicktafel.
Nog even het begint te sneeuwen.

Groeten van Annejan

Ella, mijn overbuurmeisje, hield vandaag haar boekbespreking over Homme en noodgeval. En ze had mij meegenomen om iets over de schrijver te vertellen. Dat ging gelukkig goed.

Groeten van Annejan

'Als je iemand wil bereiken, doe het met zachte hand.'
Soms is er zo'n zinnetje dat zich in mijn hart nestelt. Zoals deze van Ayoub Kharkhach, een Nederlands-Marokkaanse theatermaker (in Trouw april 2024). Of eigenlijk van zijn moeder. Ik moet er de laatste tijd weer geregeld aan denken.

Groeten van Annejan

De leidraad van de Taalunie heeft me behoed voor een vrije val tijdens het Groot Dictee der Nederlandsche taal waar ik vandaag aan mee mocht doen.
Zeven topzware zinnen in een moordend tempo; ik was al blij dat ik alle woorden had. Met 30 fouten (waarvan 3 in 'Zuidoost-Noord-Brabants'...) eindigde ik iets boven het gemiddelde.
De hordes die ik nam en de valkuilen ik doorzag zijn helaas niet geteld.
Maar geloof me, dat waren er ruim voldoende om de moed erin te houden.
En die leidraad is mijn wegwijzer in het woud der samenstellingen, klinkerbotsingen, tussenletters, afleidingen, woordgroepen, uitzonderingen en koppeltekens.

Groeten van Annejan

Het rode jasje.
Ooit ergens uit een tweede-kans-hoop gevist, jaren geduldig in mijn kast laten hangen en bij toeval aangetrokken naar de Jeugdjournaal-gouden-griffel-verrassingsactie.
Het jasje is deze hele maand vrolijk meegereisd langs 36 klassen, 10 boekwinkels en 3 boekenfeestjes. Voor de herkenbaarheid.

Groeten van Annejan

Het werd een kinderboekenweek met alles d'r op en d'r aan:
Twee weken op stap met m'n griffel langs scholen, boekwinkels, leesfeesten en huldigingen.
Van een stukje oud gordijn maakte ik een fluwelen reiszakje.
En dan elke keer weer dat glanzen. En de vraag: 'Is het echt goud?'
Dan hadden we het even over medailles en bekers. En over samen oefenen, volhouden en een beetje geluk hebben.
Dat is het echte goud.

Groeten van Annejan

Vandaag ging ik signeren. In een grote stad, bij een grote boekwinkel, aan een grote tafel. Er kwam ook een meneer van ruim 9+ langs. We maakten een praatje en ik scheef iets in zijn boek. 'Voor Rob, zie de ruimte en voel de zon.'
Hij nam het dankbaar aan en vroeg toen: ‘U houdt toch van katjesdrop?’ Na wat rommelen in zijn tas reikte hij me een zak drop aan. Precies de goede. Rob had zijn bezoek aan de boekwinkel grondig voorbereid. Op mijn website staat onderaan mijn lijstje van mogelijke antwoorden: Katjesdrop.
Signeren is heel wat meer dan een snelle krabbel.

Groeten van Annejan

Tip van de week: Win een Gouden Griffel!
Dan krijg je vrijkaarten voor de zandsculpturen, verschijn je op het journaal en staan de krant bol van het heelal.
Dan is er een boekenbal vol mooie woorden en vuurwerk, doe je dingen die je niet durft, mag je in je dankwoord de helft vergeten, spreek je oude en nieuwe vrienden en dans je tot middernacht met je zoons.
Dan bakt de buurman een taart voor je, komt de burgemeester een doos bonbons brengen en ga je -zielsgelukkig- gewoon weer door met schrijven.
Echt een aanrader!

Groeten van Annejan

Voor elk personages een mooie naam. Ook voor de minder mooie personages. Gelukkig zijn álle namen zijn mooie namen. Het is alleen kunst om de juiste te vinden:
Homme trof ik in een rouwadvertentie in de krant. (Nee, hij was niet dood, het was een nabestaande.) Fenna leerde ik kennen in de verhalen van een klasgenoot over zijn stoere zusje. Nicolaas kwam van de geleerde Nicolaus Copernicus die al eerder Het kleine heelal ingeslopen was.
Zo zit achter elke naam een eigen verhaal. En van schrijfster Anke Kranendonk leerde ik: loop je vast met je personage; kies een andere naam. Dat doet wat met je personage.

Groeten van Annejan

Ik ben niet zo'n hoogteheld maar deze vakantie ging ik een dagje met zoon de bergen in. Ik deed de broodjes, hij de route.
Na wat turen op zijn schermpje zei hij: 'Deze is prima te doen...'
Het pad naar de Blauspitze begon glooiend groen maar werd al snel stenig, smal en steil. En spits.
Kijk naar de volgende stap. Even zitten. Liedje neuriën. Het is maar een berg. Straks is het gelukt. Wat zullen we vanavond eten? Weer een stap. Die twee kinderen doen het ook. Adem in, adem uit. Weer een stap. Omkeren is geen optie. Ontspan. Het is vakantie. En nog een stap, berggeit.
Zo versloeg ik de kam. Toen we halverwege de afdaling mijn broodjes zaten te eten, zei zoon met een grijns: 'Voor ervaren bergwandelaars, stond erbij.'
Ik keek langs hem heen naar de besneeuwde toppen in de verte en zei: 'Prima te doen.'

Groeten van Annejan

Mijn moeder was dol op griffels. Een kinderboek met een zilversticker kon ze moeilijk weerstaan.
Tegen elkaar aangeleund op het hoogpolige bruine kleed, las ze ze allemaal aan ons voor. Vaak met een brok in haar keel. Onze brok. We leefde met de broers Leeuwenhart mee, ontdekte het geheim van Mories Besjoer, doolde door het wereldje van Beer Ligthart en overleefde een oorlogswinter.
Nu staat er een zilversticker op mijn eigen boek gedrukt. O, wat zou ik graag nog één keer door haar worden voorgelezen. Op het bruine kleed. Met die brok.

Groeten van Annejan

Op woensdag kreeg ik een zilveren griffel voor Het kleine heelal. Op donderdag moest ik al heel vroeg naar de trein. Richting Zuidlaren voor een schoolbezoek. De kersverse griffel mocht mee. Tijd voor een mooi hoesje had ik niet. Wel een zachte oude sok. Het glazen doosje paste er precies in.

De leerlingen van Het Stroomdal keken een beetje bezorgd toen ik die sok trots tevoorschijn haalde. Ik kon ze geruststellen: hij was gewassen. Toen wilden ze het griffeldoosje graag even vasthouden.

Groeten van Annejan

Ook met tennis ben ik een laatbloeier; vandaag kreeg ik de poedelprijs van de Damesdag. Vijf potjes tennis; allemaal niet gewonnen. En de állerminste punten van iedereen. Toch vond ik het, bij vlagen, best goed gaan.
'Wat onvoorspelbaar,' noemt een vriendin mijn tennisstijl treffend. Jammer dat dat bij tennissen juist geen compliment is. En dat die goeie vlagen maar zo kort duren.

Groeten van Annejan