Ella, mijn overbuurmeisje, hield vandaag haar boekbespreking over Homme en noodgeval. En ze had mij meegenomen om iets over de schrijver te vertellen. Dat ging gelukkig goed.

Groeten van Annejan

'Als je iemand wil bereiken, doe het met zachte hand.'
Soms is er zo'n zinnetje dat zich in mijn hart nestelt. Zoals deze van Ayoub Kharkhach, een Nederlands-Marokkaanse theatermaker (in Trouw april 2024). Of eigenlijk van zijn moeder. Ik moet er de laatste tijd weer geregeld aan denken.

Groeten van Annejan

De leidraad van de Taalunie heeft me behoed voor een vrije val tijdens het Groot Dictee der Nederlandsche taal waar ik vandaag aan mee mocht doen.
Zeven topzware zinnen in een moordend tempo; ik was al blij dat ik alle woorden had. Met 30 fouten (waarvan 3 in 'Zuidoost-Noord-Brabants'...) eindigde ik iets boven het gemiddelde.
De hordes die ik nam en de valkuilen ik doorzag zijn helaas niet geteld.
Maar geloof me, dat waren er ruim voldoende om de moed erin te houden.
En die leidraad is mijn wegwijzer in het woud der samenstellingen, klinkerbotsingen, tussenletters, afleidingen, woordgroepen, uitzonderingen en koppeltekens.

Groeten van Annejan

Het rode jasje.
Ooit ergens uit een tweede-kans-hoop gevist, jaren geduldig in mijn kast laten hangen en bij toeval aangetrokken naar de Jeugdjournaal-gouden-griffel-verrassingsactie.
Het jasje is deze hele maand vrolijk meegereisd langs 36 klassen, 10 boekwinkels en 3 boekenfeestjes. Voor de herkenbaarheid.

Groeten van Annejan

Het werd een kinderboekenweek met alles d'r op en d'r aan:
Twee weken op stap met m'n griffel langs scholen, boekwinkels, leesfeesten en huldigingen.
Van een stukje oud gordijn maakte ik een fluwelen reiszakje.
En dan elke keer weer dat glanzen. En de vraag: 'Is het echt goud?'
Dan hadden we het even over medailles en bekers. En over samen oefenen, volhouden en een beetje geluk hebben.
Dat is het echte goud.

Groeten van Annejan

Vandaag ging ik signeren. In een grote stad, bij een grote boekwinkel, aan een grote tafel. Er kwam ook een meneer van ruim 9+ langs. We maakten een praatje en ik scheef iets in zijn boek. 'Voor Rob, zie de ruimte en voel de zon.'
Hij nam het dankbaar aan en vroeg toen: ‘U houdt toch van katjesdrop?’ Na wat rommelen in zijn tas reikte hij me een zak drop aan. Precies de goede. Rob had zijn bezoek aan de boekwinkel grondig voorbereid. Op mijn website staat onderaan mijn lijstje van mogelijke antwoorden: Katjesdrop.
Signeren is heel wat meer dan een snelle krabbel.

Groeten van Annejan

Tip van de week: Win een Gouden Griffel!
Dan krijg je vrijkaarten voor de zandsculpturen, verschijn je op het journaal en staan de krant bol van het heelal.
Dan is er een boekenbal vol mooie woorden en vuurwerk, doe je dingen die je niet durft, mag je in je dankwoord de helft vergeten, spreek je oude en nieuwe vrienden en dans je tot middernacht met je zoons.
Dan bakt de buurman een taart voor je, komt de burgemeester een doos bonbons brengen en ga je -zielsgelukkig- gewoon weer door met schrijven.
Echt een aanrader!

Groeten van Annejan

Voor elk personages een mooie naam. Ook voor de minder mooie personages. Gelukkig zijn álle namen zijn mooie namen. Het is alleen kunst om de juiste te vinden:
Homme trof ik in een rouwadvertentie in de krant. (Nee, hij was niet dood, het was een nabestaande.) Fenna leerde ik kennen in de verhalen van een klasgenoot over zijn stoere zusje. Nicolaas kwam van de geleerde Nicolaus Copernicus die al eerder Het kleine heelal ingeslopen was.
Zo zit achter elke naam een eigen verhaal. En van schrijfster Anke Kranendonk leerde ik: loop je vast met je personage; kies een andere naam. Dat doet wat met je personage.

Groeten van Annejan

Ik ben niet zo'n hoogteheld maar deze vakantie ging ik een dagje met zoon de bergen in. Ik deed de broodjes, hij de route.
Na wat turen op zijn schermpje zei hij: 'Deze is prima te doen...'
Het pad naar de Blauspitze begon glooiend groen maar werd al snel stenig, smal en steil. En spits.
Kijk naar de volgende stap. Even zitten. Liedje neuriën. Het is maar een berg. Straks is het gelukt. Wat zullen we vanavond eten? Weer een stap. Die twee kinderen doen het ook. Adem in, adem uit. Weer een stap. Omkeren is geen optie. Ontspan. Het is vakantie. En nog een stap, berggeit.
Zo versloeg ik de kam. Toen we halverwege de afdaling mijn broodjes zaten te eten, zei zoon met een grijns: 'Voor ervaren bergwandelaars, stond erbij.'
Ik keek langs hem heen naar de besneeuwde toppen in de verte en zei: 'Prima te doen.'

Groeten van Annejan

Mijn moeder was dol op griffels. Een kinderboek met een zilversticker kon ze moeilijk weerstaan.
Tegen elkaar aangeleund op het hoogpolige bruine kleed, las ze ze allemaal aan ons voor. Vaak met een brok in haar keel. Onze brok. We leefde met de broers Leeuwenhart mee, ontdekte het geheim van Mories Besjoer, doolde door het wereldje van Beer Ligthart en overleefde een oorlogswinter.
Nu staat er een zilversticker op mijn eigen boek gedrukt. O, wat zou ik graag nog één keer door haar worden voorgelezen. Op het bruine kleed. Met die brok.

Groeten van Annejan

Op woensdag kreeg ik een zilveren griffel voor Het kleine heelal. Op donderdag moest ik al heel vroeg naar de trein. Richting Zuidlaren voor een schoolbezoek. De kersverse griffel mocht mee. Tijd voor een mooi hoesje had ik niet. Wel een zachte oude sok. Het glazen doosje paste er precies in.

De leerlingen van Het Stroomdal keken een beetje bezorgd toen ik die sok trots tevoorschijn haalde. Ik kon ze geruststellen: hij was gewassen. Toen wilden ze het griffeldoosje graag even vasthouden.

Groeten van Annejan

Ook met tennis ben ik een laatbloeier; vandaag kreeg ik de poedelprijs van de Damesdag. Vijf potjes tennis; allemaal niet gewonnen. En de állerminste punten van iedereen. Toch vond ik het, bij vlagen, best goed gaan.
'Wat onvoorspelbaar,' noemt een vriendin mijn tennisstijl treffend. Jammer dat dat bij tennissen juist geen compliment is. En dat die goeie vlagen maar zo kort duren.

Groeten van Annejan

Er staat een 1+1gratis-bordje bij de nagellak maar ik vind één flesje al meer dan genoeg.
Terwijl ik een kleur kies, hoor vlak naast me een gesprek tussen drie scholieren over iets-kopen-om-te-kopen. De meisjes zien het probleem niet, de jongen noemt het ‘troep en zonde'.
‘Goed punt,’ zeg ik.
De drie kijken me verbaasd aan.
‘Ja, als we minder kopen, hoeft er ook minder gemaakt te worden. Dat scheelt weer voor het milieu.’ Omdat dit nogal prekerig klinkt, haak ik mijn eigen dilemma er meteen aan vast: ‘Wie kan er een flesje nagellak gebruiken?’
Nog voor de meisjes iets kunnen zeggen, roept de jongen: ‘Ik! Roze, voor mijn vriendin.’
Iets-krijgen-om-het-krijgen voelt net iets minder 'troep en zonde'.

Groeten van Annejan

Voor mijn 18e verjaardag kreeg ik van Maartje de dichtbundel 'Een winter aan zee' van Adriaan Roland Holst. Ik las hem niet uit maar zette hem wel op mijn lijst. Nu mag ik een maand verblijven in zijn huis aan de rand van Bergen. Een goede plek om de bundel alsnog uit te lezen. En volop te schrijven, lopen, kijken, twijfelen, proberen, vinden, schrappen, lanterfanten. Een lente aan zee, dankzij het Bert Schierbeekfonds en het Letterenfonds.

Groeten van Annejan

Het zit erop; 12 weken Schoolschrijver op De Buutplaats in Den Haag. Wat een fijne school!
We schreven nieuwsgierige brieven, slimme smoezen, na-aap-gedichten, reisverslagen, spullenstrips, nette scheldpartijen, aangeklede dialogen, pittige raps...

En dan tot slot wegdromen in je eigen woorden; taal is eindeloos.
Gelukkig maar.

Groeten van Annejan

Dit is natuurlijk niet om te lachen en toch werd ik er vrolijk van. Ik kreeg ook meteen zin om een brief te schrijven om erin te doen. Post wordt niet meer elke dag bezorgd maar posten kan nog dagelijks. Dat is ook wat waard.

Groeten van Annejan

Vorige week had ik mijn eerste lesdag als Schoolschrijver op De Buutplaats in Den Haag. Kennismaken met 67 leerlingen is best veel. Dus vroeg ik ze om mij een brief te schrijven met iets over zichzelf en iets over de komende lessen. Alles was welkom: tips, twijfels, voorstellen, vragen.
'...hoe heeft u zoveel geduld?'
Ik schreef aan iedere leerling een brief terug.
'...dat heb ik alleen met schrijven.'
Morgen ben ik postbode, daar verheug ik me op.
Brieven zijn magisch.

Groeten van Annejan

Met die woorden kondigde Anneke Wiltink altijd een kleine grote stap aan.
En daar nam ze graag anderen in mee. Gedreven, nieuwsgierig en aanstekelijk.
Een cursus kinderverhalenschrijven was écht ook iets voor mij, vond ze 24 jaar geleden. Om haar een plezier te doen ging ik mee. Zo begon het en we hielden niet meer op.
Vandaag namen we afscheid van Anneke. In de grote Kleine Kerk van Veere.
Weet je wat het is? ‘Always believe something wonderful is about to happen.’
Dankjewel, lieve An!

Groeten van Annejan

Misschien is deze titel wat overdreven, maar toch: schrijvers zetten de dingen graag een beetje vet aan. Pien, uit Homme en het noodgeval, heeft niet zomaar grote handen maar handen die wel twee keer om de buis van het klimrek kunnen. De raampjes van Raaf, uit Het kleine heelal, zijn niet alleen achterlijk klein; maar ook nog formaat kattenluik,
Overdrijven werkt vooral goed als je het voor je kan zien. Probeer maar:
Een miljoen lolly's of vijf voetbalvelden vol lolly's?
Heb je wat aan deze waanzinnig geweldige tip? Dan nog even dit: overdrijven moet je niet overdrijven.

Groeten van Annejan

Ik mocht aanschuiven bij de Rotterdamse-leerkrachten-boekenclub. Ze hadden Het kleine heelal gelezen en kleurrijk ontleed. Het werd een fijn gesprek waarin boek en werkelijkheid elkaar steeds raakten. En over de achterkant van het verhaal, waar al die darlings gekilled zijn.
Vol van mijn eigen boek fietste ik terug naar huis.

Groeten van Annejan