Ella, mijn overbuurmeisje, hield vandaag haar boekbespreking over Homme en noodgeval. En ze had mij meegenomen om iets over de schrijver te vertellen. Dat ging gelukkig goed.

Groeten van Annejan

'Als je iemand wil bereiken, doe het met zachte hand.'
Soms is er zo'n zinnetje dat zich in mijn hart nestelt. Zoals deze van Ayoub Kharkhach, een Nederlands-Marokkaanse theatermaker (in Trouw april 2024). Of eigenlijk van zijn moeder. Ik moet er de laatste tijd weer geregeld aan denken.

Groeten van Annejan

Het rode jasje.
Ooit ergens uit een tweede-kans-hoop gevist, jaren geduldig in mijn kast laten hangen en bij toeval aangetrokken naar de Jeugdjournaal-gouden-griffel-verrassingsactie.
Het jasje is deze hele maand vrolijk meegereisd langs 36 klassen, 10 boekwinkels en 3 boekenfeestjes. Voor de herkenbaarheid.

Groeten van Annejan

Vandaag ging ik signeren. In een grote stad, bij een grote boekwinkel, aan een grote tafel. Er kwam ook een meneer van ruim 9+ langs. We maakten een praatje en ik scheef iets in zijn boek. 'Voor Rob, zie de ruimte en voel de zon.'
Hij nam het dankbaar aan en vroeg toen: ‘U houdt toch van katjesdrop?’ Na wat rommelen in zijn tas reikte hij me een zak drop aan. Precies de goede. Rob had zijn bezoek aan de boekwinkel grondig voorbereid. Op mijn website staat onderaan mijn lijstje van mogelijke antwoorden: Katjesdrop.
Signeren is heel wat meer dan een snelle krabbel.

Groeten van Annejan

Ik ben niet zo'n hoogteheld maar deze vakantie ging ik een dagje met zoon de bergen in. Ik deed de broodjes, hij de route.
Na wat turen op zijn schermpje zei hij: 'Deze is prima te doen...'
Het pad naar de Blauspitze begon glooiend groen maar werd al snel stenig, smal en steil. En spits.
Kijk naar de volgende stap. Even zitten. Liedje neuriën. Het is maar een berg. Straks is het gelukt. Wat zullen we vanavond eten? Weer een stap. Die twee kinderen doen het ook. Adem in, adem uit. Weer een stap. Omkeren is geen optie. Ontspan. Het is vakantie. En nog een stap, berggeit.
Zo versloeg ik de kam. Toen we halverwege de afdaling mijn broodjes zaten te eten, zei zoon met een grijns: 'Voor ervaren bergwandelaars, stond erbij.'
Ik keek langs hem heen naar de besneeuwde toppen in de verte en zei: 'Prima te doen.'

Groeten van Annejan

Leerlingen van groep 7 van het Stroomdal in Zuidlaren maakten een film van hoofdstuk 20: Haaien.
Hoe wisten ze nou dat Moes van dat blonde haar heeft? Pien precies zo'n blauwe jurk, Tim juist die strips, Vaas dat rode shirt en ik het oude hoedje van opa? Ze lijken ons we érg goed te kennen daar...
Zeker een heel project van ons gemaakt. Mieters :)

Groeten van Homme

Dit is natuurlijk niet om te lachen en toch werd ik er vrolijk van. Ik kreeg ook meteen zin om een brief te schrijven om erin te doen. Post wordt niet meer elke dag bezorgd maar posten kan nog dagelijks. Dat is ook wat waard.

Groeten van Annejan

Lieve …
Wat een jaar!
Vol maanden en weken, die zomaar verstreken,
Oponthoud, in binnen- en buitenwoud,
Stille verwijten, als dwalende geiten,
Vallende sterren, die de weg versperren,
Zoete wraak, met aardbeiensmaak,
Liefde en woede, want zó graag het goede.
Zo’n jaar?
Lees in dat geval: Het kleine heelal.

Groeten van Raaf

Met die woorden kondigde Anneke Wiltink altijd een kleine grote stap aan.
En daar nam ze graag anderen in mee. Gedreven, nieuwsgierig en aanstekelijk.
Een cursus kinderverhalenschrijven was écht ook iets voor mij, vond ze 24 jaar geleden. Om haar een plezier te doen ging ik mee. Zo begon het en we hielden niet meer op.
Vandaag namen we afscheid van Anneke. In de grote Kleine Kerk van Veere.
Weet je wat het is? ‘Always believe something wonderful is about to happen.’
Dankjewel, lieve An!

Groeten van Annejan

‘Het nieuwe jaar is al lang begonnen en we hebben nog niks gestuurd,’ riep Zwijn.
‘Prima,’ zei Zwaan. ‘Daar heb ik ook helemaal geen tijd voor. Ik probeer te vouwen.’
Zwijn ging naast haar zitten. ‘Maar dan denkt iedereen dat we ze vergeten zijn.’
‘Dat is toch ook zo,’ antwoordde Zwaan.
‘Niet helemaal,’ knorde Zwijn. ‘Of ze denken ze dat we dood zijn.’
Zwaan keek op en zei: ‘Of dat we er gewoon geen zin meer in hebben.’
‘Ik heb er wel zin in!’ zei Zwijn en begon druk in de kranten te bladeren.
‘Wat doe je?’ vroeg Zwaan.
‘Ik zoek vast het jaarthema op,’ antwoordde Zwijn. ‘Hebbes!’
‘En, wat is het?’
‘2023 is het jaar van…’ Toen zweeg Zwijn ineens.
Hij scheurde een stukje krant uit en hield het omhoog.
‘AARDIGHEDEN,‘ las Zwaan voor. ‘Wie bedenkt toch altijd die onzin?’
‘Geen idee,’ zei Zwijn. ‘Maar het is vast ergens goed voor. Vooral nu.’
Snel schoof hij de rest van de krant onderop de stapel. ‘Kom, aan de slag.
Teken jij mij, dan help ik jou straks wel even met dat vouwwerk.’
Zwaan knorde: ‘Nou, zo makkelijk is vouwen niet hoor!’

2023 Europees jaar van de vaardigheden. Veel plezier!

Groeten van Annejan

Als linkshandige had ik lange tijd een moeizame relatie met vulpennen. Uiteindelijk bleek een kleine draai van mijn pols voldoende om de inkt te ontwijken en ongeschonden te laten drogen. Dat heeft mijn samenwerking met de vulpen goed gedaan. Sinds mijn ontmoeting met de Kaweco-Sport ben ik zelfs helemaal om. Afgelopen zaterdag had mijn groene Art-Sport een kleine onderhoudsbeurt nodig. Ons stadje heeft gelukkig een vulpennenwinkel met een speciale Kaweco-kast én een toegewijde verkoper. Terwijl hij mijn oude Sport onder handen nam, draaide ik eindeloos doppen van en op de nieuwe modellen. Het belangrijkste van een vulpen is namelijk de klank. Die moet een beetje lobbig zijn; verwachtingsvol en geruststellend. Als een schouderklopje; onweerstaanbaar.

Groeten van Annejan

Het moest. En oké, het was misschien ook wel nodig. Vanochtend ruimde ik de werkbank in de schuur op. Vaas hielp mee. Opruimen is afscheid nemen van oude plannen. En nu komen er nieuwe. Dat gaat vanzelf bij mij.
Morgen komt Pien even langs. Ze beweert dat haar zadel een stukje omhoog moet. Groeien gaat vanzelf bij Pien.
'Ooit haal je haar wel in,' zegt Moes. Ik verheug me nu al op ooit.

Groeten van Homme

Ik bleef nog even liggen en droomde dat Portiek Zeezicht gesloopt zou gaan worden.

De ramen bij Benedict en bij de dames Bakker waren al dichtgetimmerd en vol graffiti. Alleen tante Afiba vond het mooi. Maar die vindt alles met kleur mooi! Sjaak ging onze spullen naar de polder verhuizen!

Alles leek echt totdat Maria mijn deken wegtrok en riep: 'Hoogste tijd, Fen!'
Wat kan er in een paar minuten toch veel gebeuren. En toch niet gebeuren.

Groeten van Fenna

Inktvis en Papiervis zaten in de oude bibliotheek.
‘Liefje, waar ben je zo druk mee?’ vroeg Papiervis met volle mond.
‘Stil!’ riep Inktvis. ‘Ik ben er bijna.’
‘Waar?’
‘Bij nu!’ antwoordde Inktvis. ‘En dan kunnen we eindelijk aan de toekomst beginnen!’
‘Ik wil helemaal geen toekomst!’ zei Papiervis. ‘Ik hou van lang geleden.’
Inktvis keek op van zijn werk en schudde zijn hoofd.
‘Wat zijn we toch verschillend. Waarom eet jij gaten in het verleden?’
Papiervis haalde zijn schouders op. ‘Ik probeer de geschiedenis een beetje mooier te maken.’
‘Dat is valsspelen!’ riep Inktvis.
‘Maar ik hou van mooi,’ zei Papiervis en hij bloosde.
Inktvis legde al zijn vulpennen neer en sloeg zijn tentakels om Papiervis heen.
‘Laten we de toekomst dan een beetje mooier maken.’

Groeten van Annejan