Ik ben niet zo'n hoogteheld maar deze vakantie ging ik een dagje met zoon de bergen in. Ik deed de broodjes, hij de route.
Na wat turen op zijn schermpje zei hij: 'Deze is prima te doen...'
Het pad naar de Blauspitze begon glooiend groen maar werd al snel stenig, smal en steil. En spits.
Kijk naar de volgende stap. Even zitten. Liedje neuriën. Het is maar een berg. Straks is het gelukt. Wat zullen we vanavond eten? Weer een stap. Die twee kinderen doen het ook. Adem in, adem uit. Weer een stap. Omkeren is geen optie. Ontspan. Het is vakantie. En nog een stap, berggeit.
Zo versloeg ik de kam. Toen we halverwege de afdaling mijn broodjes zaten te eten, zei zoon met een grijns: 'Voor ervaren bergwandelaars, stond erbij.'
Ik keek langs hem heen naar de besneeuwde toppen in de verte en zei: 'Prima te doen.'

Groeten van Annejan